3 Gusht, 1439: Një Ditë e Paqes së Frakël, por me Shenja të Rebelimit në Ajër

Era e ftohtë e malësisë fryn me forcë sot, duke bartur erën e pishave dhe të tokës së lagësht. Diell veror i zbehtë po përpiqet të depërtojë nëpër re të errëta që mbulojnë qiellin mbi Krujën. Në këtë ditë, paqja duket e brishtë, një qetësi para stuhie, një gënjeshtër e ëmbël që maskon tensionet e thella që përfshijnë vendin tonë të dashur. Në pamje të parë, gjithçka është si zakonisht: ushtarët ushtrohen, punëtorët ndërtojnë dhe riparojnë mure, dhe jeta vazhdon ritmin e saj të ngadalshëm, të matur. Por nën sipërfaqe, një zjarr i fshehur është duke u ndezur, një zjarr i revoltës që së shpejti mund të shpërthejë.

Sot kam takuar disa nga kryetarët e krahinave, burra të guximshëm por me sy të trishtuar. Ata vijnë nga zona të ndryshme, të prekura ndryshe nga grushti i Perandorisë Osmane. Disa ankohen për taksat e rënda, të cilat i shtrydhin si limonët. Të tjerë flasin për padrejtësi të shumta, për abuzime të pashembullta të sulltanëve dhe sanxhakbeve të tyre. Dhe të gjithë, pa përjashtim, shprehin një dëshirë të fortë për liri, për t’u çliruar nga zori i pushtuesve. Fjalët e tyre janë si një thikë në zemrën time. Ato më kujtojnë betejat e shumta, vdekjet, dhe vuajtjet që kemi pësuar si popull.

Kam dëgjuar fjalë të forta, të mbushura me zemërim, por edhe me shpresë. Një shpresë e hollë, por e fortë, si një fidan i vogël që del nga toka e thatë. Ata besojnë në Shqipërinë e lirë, në një të ardhme ku mund të jetojnë me dinjitet, pa frikën e pushtetit të huaj. Dhe kjo besim, kjo shpresë, është si një flakë që ngroh zemrën time.

Në këtë takim, kam përcaktuar se nëse vazhdon ky trajtim i padrejtë nga ana e sulltanëve, atëherë ne duhet të përgatitemi për një betejë të re, një betejë e cila do të jetë më e vështirë dhe e gjatë se sa ato që kemi zhvilluar më parë. Por, së pari, duhet të përgatitëm ushtrinë dhe popullin. Duhet të krijojmë aleanca të forta, të gjejmë aleatë në territoret e tjera që luftojnë nën kthetrat e Perandorisë Osmane. Rruga drejt lirisë nuk është e lehtë, por unë jam i bindur se do ta arrijmë atë. Shqipëria do të çlirohet nga zgjedha e pushtuesit.

Më pas, kam kaluar një kohë në bibliotekë, duke studiuar strategji ushtarake nga libri i Gjençit. Më ka marrë mendja një shkrim i një strategu të lashtë romak që flet për rëndësinë e inteligjencës në fushën e betejës. Nuk është e mjaftueshme vetëm të kesh një ushtri të fortë; është e nevojshme të dish ku janë armiqtë, çfarë plane kanë, dhe si t’i pengosh. Këto ditë, më duhet të jem më i zgjuar se kurrë më parë. Duhet të jem në gjendje të lexoj midis rreshtave, të shoh se çfarë fshihet pas fjalëve të ëmbla të sulltanit, dhe të parashikoj çdo lëvizje të tij.

Pasdite, kam shëtitur nëpër Krujë, duke shijuar pamjet e bukura të qytetit dhe të natyrës rrethuese. Por edhe në këto momente të qetësisë, mendimet e mia shkonin tek shqiptarët që jetojnë nën sundimin osman. Sytë e tyre të trishtuar, fëmijët e tyre të uritur, gratë e tyre të lodhura…këto imazhe nuk më lënë asnjë moment. Ato më japin forcë dhe energji për të vazhduar luftën për lirinë e atdheut tonë.

Mëngjesi i nesërm premton një ditë të ngarkuar, takime të shumta me krerët e fisit. Duhet të diskutojmë planin e veprimit, të përcaktojmë strategjinë tonë, dhe të gjejmë rrugën më të mirë për të përballuar sfidat e para. Rruga është e gjatë dhe e vështirë, por ne nuk do të dorëzohemi. Ne do të luftojmë deri në fund për lirinë e Shqipërisë. Kjo është premtimi im, premtimi ynë.

Në fund të kësaj dite, ndërsa yjet shkëlqejnë mbi qiellin e natës, më duket sikur ndiej një përzierje të ndjenjave. Një përzierje e shpresës dhe ankthit, e paqes dhe trazirave. Është një përzierje që më mban zgjuar natën dhe më shtyn të veproj gjatë ditës. E di që rruga që na pret është e vështirë, por unë jam i bindur se në fund të saj do të shpërbëhemi me çlirimin e vendit tonë. Dhe kjo, më shumë se çdo gjë tjetër, më jep forcën të vazhdoj.